استراون استیونسون- سکوت اتحادیه اروپا در مورد اشرف، دیگر قابل‌قبول نیست

نویسنده: استراون استیونسون، نماینده پارلمان اروپا
برگردان از سایت ایندیپندنت -۲۰ژانویه ۲۰۱۱

اوایل این ماه، ده‌ها اتوبوس که مزدوران رژیم ایران را حمل می‌کردند، آنها را در مقابل در کمپ اشرف در شمال عراق که محل سکونت ۳۴۰۰ پناهنده سیاسی ایرانی است، پیاده کردند، جایی که آنها شروع به ضرب‌وشتم تبهکارانه علیه ساکنان بدون سلاح اشرف نمودند. دو روز پیش از آن، وزیر خارجه ایران که از [عراق] دیدار می‌کرد بر روی درخواست رژیمش برای نابودی پناهندگان اشرف به‌عنوان تنها مخالفان سیاسی جدی، تصریح کرده بود.
از سال ۲۰۰۹، هنگامی‌که آمریکا حفاظت از این کمپ را به بغداد منتقل کرد، بدرفتاری با این ساکنان با نقض آشکار قانون بین‌المللی شدت یافته است. در ژوئیه ۲۰۰۹، نیروهای مسلح عراق به این ساکنین، که طبق کنوانسیون چهارم ژنو ”اشخاص حفاظت‌ شده ”می‌باشند، حمله کردند و ۱۱نفر را کشته و صدها نفر را زخمی‌کردند و ۳۶نفر را به‌طور غیرقانونی دستگیر نمودند.
آخرین حمله توسط عوامل و اوباشی صورت گرفت که خیلی از آنها یونیفرم های ارتش عراق را به تن داشتند و توسط رژیم فاشیستی در ایران سازماندهی، تحریک و تأمین مالی شده بودند و توسط باندهای کاسه لیس آنها در بغداد پشتیبانی می‌شد.
به‌رغم این واقعیت که ساکنان این کمپ برای ۲۵سال در آنجا به‌صورت صلح‌آمیز زندگی کرده‌اند، آنها وانمود می‌کردند که روستائیان محلی مخالف اشرف هستند. این عناصر با کمک نیروهای امنیتی عراق، سنگ، شیشه، فلزات تیز و بمب های بنزینی را به سمت ساکنان بی‌دفاع پرتاب کردند که منجر به زخمی‌شدن ۱۷۵نفر، شامل ۸۳ زن گردید. این، فصل جدیدی در تاریخ سیاه نقض حقوق‌بشر در خاورمیانه را به ثبت رساند.
در این میان، غرب دست روی دست می‌گذارد. ما در پارلمان اروپا، در سخنرانی های بزرگی که می‌کنیم، ناقضین حقوق‌بشر را مورد حمله قرار می‌دهیم و به کسانی که از خود مایه گذاشته و از دمکراسی و آزادی دفاع می‌کنند، جوایزی مانند جایزه ساخارف اهدا می‌کنیم، اما وقتی نوبت به اقدام حول موضوعاتی مانند اشرف می‌رسد، ما اشاره ای به آن نمی‌کنیم . در شرایطی که اقدامات سخت اقتصادی در اروپا در جریان است، مالیات دهندگان ما، بیش از ۸۰۰ میلیون پوند برای بازسازی عراق تزریق کرده‌اند. با این حال، ما بدون این‌که هیچ‌گونه درخواستی به‌عمل آوریم، این پول را برای برقراری عدالت و اداره درست امور می‌پردازیم.
به همین دلیل است که ۳۴۰۰ پناهنده در کمپ اشرف، که بسیاری از آنان زن هستند، توسط دولت عراق مورد تهدید و ارعاب قرار گرفته‌اند. آنها علاوه بر این‌که مورد حمله و هجوم قرار می‌گیرند، تحت محاصره نیز بوده‌اند، محاصره ای که آنها را در معرض بدرفتاریهای روحی و جسمی قرار داده، از دسترسی به امکانات درمانی منع می‌کند و اجازه می‌دهد بیمارانی که بیماری آنها قابل درمان است، جان بسپرند.
حدود ۱۸۰ بلندگو در اطراف کمپ، تمام مدت طی سال گذشته، با صدای بلند در حال تبلیغ، تهدید، و توهین بوده‌اند که برای دیوانه کردن ساکنان طراحی شده است.
یک اکثریت قوی از نمایندگان پارلمان اروپا اکنون دوبار حمایت خودشان را از این مقاومت و اشرف در قطعنامه‌های پارلمانی اعلام کرده‌اند و خواهان خاتمه دادن به سرکوب، بدرفتاری با آنها و به‌رسمیت شناختن حقوق آنها طبق کنوانسبون چهارم ژنو شدند. اما واکنش در عراق، افزایش خشونت هماهنگ شده علیه این ساکنان بی‌گناه بوده است.
انگیزه پشت این حملات روشن است. ساکنان اشرف خط مقدم مقاومت در مقابل رژیم فاسد و مستید در ایران را نمایندگی می‌کنند و بدین دلیل، بسادگی هدف رژیم بد سرشت قرار می‌گیرند که مصمم است تا عراق که همسایه آن است در مقابل خواسته‌اش سرخم کند.
نفرت رژیم ایران از ساکنان اشرف آنقدر است که حتی شروع به اعدام والدین تعدادی از ساکنان جوان اشرف کرده است . در دسامبر گذشته، علی صارمی ۶۳ساله، به‌خاطر دیدار از پسرش در اشرف بدار آویخته شد. ملاها برای شکستن روحیه آقای صارمی، او را هدف شکنجه بی‌رحمانه قرار دادند، اما اثری نداشت.
او [علی صارمی] طی نامه‌یی که نشان‌دهنده عزم مردم ایران برای تغییر دموکراتیک است نوشت: ”آنها نمی‌توانند من و مبارزان عاشق آزادی ایران را اعدام کنند“.
فساد و تباهی ملاها حد و مرز ندارد. آنها به‌طور معمول مردان، زنان و بچه‌ها را بسادگی به‌خاطر نشان‌دادن هر نوع از مخالفت با حکومت فاسدشان، شکنجه و اعدام می‌کنند. اما، با فروپاشی بنیادشان، آنها تشخیص داده‌اند که پایان کارشان نزدیک است و در ناامیدی، آنها به مخالفان حمله می‌کنند. درحالی‌که عناصر به‌شدت مسلح و به خوبی تأمین مالی شده تهران با مصونیت به حمله علیه این ساکنان ادامه می‌دهند، گشودن رگبار علیه اشرف از روی سنگدلی، مطمئناً منجر به یک قتل‌عام می‌شود.
کسانی از ما که برای حقوق‌بشر، دمکراسی و پیروزی نهایی خوبی بر بدی، ارزش قائلیم، باید اکنون کاری کنیم که صدایمان شنیده شود. ما نمی‌توانیم این بدرفتاری را بیش از این تحمل کنیم. پارلمان اروپا تمایل خود نسبت به حمایت از کمپ اشرف را ماه گذشته با اکثریت قابل توجهی ابراز داشت. اکنون برعهده بارونس اشتون به‌عنوان نماینده عالی اتحادیه اروپا در امورخارجه است تا دست به‌عمل بزند.
سکوت او به‌عنوان ضعف اتحادیه اروپا در نظر گرفته خواهد شد، و همگی ما در صورتی که از جلوگیری از خونریزی بیشتر شکست بخوریم، شهرتمان لکه‌دار خواهد شد.
بنابراین، بارونس اشتون، همین حالا سخن بگو . آنهایی را که به پناهندگان اشرف حمله کردند، محکوم کن! از واشنگتن که امنیت تمامی ساکنان اشرف را در سال ۲۰۰۴ تضمین کرده بود و سپس در سال ۲۰۰۹ کنار کشید، بخواه که دست به اقدام بزند. به بغداد بگو که آنها در رابطه با برخورد با این پناهندگان بی‌گناه در اشرف مورد قضاوت قرار خواهند گرفت و به ایران اخطار بده که مداخلات شیطانی در امور همسایگانشان در خاورمیانه، سقوط نهایی آنها را تسریع خواهد کرد. سکوت کار درخشانی نیست... این سزاوار سرزنش است.



EU silence no longer acceptable on Ashraf
• By Struan Stevenson MP
• Thursday, ۲۰ January ۲۰۱۱ at ۵:۵۷ pm

Earlier this month, dozens of buses carrying Iranian regime agents rolled up to the gates of Camp Ashraf in northern Iraq, home to ۳,۴۰۰ Iranian political refugees, where they began a vicious assault against the unarmed residents. Two days earlier, the visiting Iranian foreign minister had reiterated his regime’s demand for the annihilation of the Ashraf refugees, whom Tehran regards as their only serious political opponents.
Since ۲۰۰۹, when US forces transferred the protection of the camp to Baghdad, abuses against the residents have been intensified in flagrant violation of international law. In July ۲۰۰۹, Iraqi armed forces attacked the residents, who are “protected persons” under the Fourth Geneva Convention, killing ۱۱, injuring hundreds and illegally detaining ۳۶.
The latest attack involved gangs of agents, many wearing Iraqi military uniforms, organised, motivated, and financed by the fascist regime in Iran and endorsed by their lickspittle cohorts in Baghdad. They pretended to be local villagers protesting Ashraf, despite the fact that the camp’s residents have lived there peacefully for ۲۵ years. Assisted by Iraqi security forces, the agents hurled rocks, bottles, metal bars and petrol bombs at the defenceless residents, injuring ۱۷۵, including ۸۳ women. It marked a new chapter in the dark history of human rights abuses in the Middle East.
The West, meanwhile, stands idly by, wringing its hands in mock horror. We make great speeches in the European Parliament attacking rights abusers and giving grand rewards like the Sakharov Prize to those who defend freedom and democracy at their personal cost. But when it comes to taking action on issues like Ashraf we fail to deliver. Our taxpayers have pumped more than £۸۰۰ million into the rebuilding of Iraq at a time of austerity measures in Europe. Yet we give this money with no demands for good governance or justice.
That is why the ۳,۴۰۰ refugees in Camp Ashraf, many of them women, have been terrorized by the Iraqi government. Besides being attacked, they have also been placed under a siege, subjected to physical and mental abuse, denied access to medical care and allowed to die of treatable illnesses. Some ۱۸۰ loudspeakers around the camp have been blaring endless propaganda, threats and insults for the past year at a decibel level designed to drive people insane.
An overwhelming majority of MEPs have twice now declared their support for the residents of Ashraf in parliamentary resolutions and demanded an end to their repression and abuse and recognition of their rights under the Geneva Conventions. But the response in Iraq has been an escalation of orchestrated violence against the innocent residents.
The motivation behind the attacks is clear. Ashraf residents represent the frontline of resistance to the despotic and corrupt regime in Iran and as such, are easy targets for a vicious regime determined to bend its compliant Iraqi neighbour to its will.
Such is the hatred of the Iranian regime for the Ashraf residents that it has even started to execute the parents of some of the young residents of Ashraf. Late December, Ali Saremi, ۶۳, was hanged for visiting his son in Ashraf. The mullahs had subjected Mr. Saremi to brutal torture to break his spirit, but to no avail. “They cannot frighten me and my freedom-loving compatriots by executions,” he wrote in a letter, displaying the Iranian people’s determination to bring democratic change.
The depravity of the mullahs knows no bounds. They regularly torture and execute men, women and children simply for showing any form of opposition to their corrupt rule. But, with a crumbling foundation, they recognize the end is near and in their desperation they are lashing out at opponents. As such, the opening salvo against Ashraf will certainly lead, inexorably, to a massacre, as the heavily armed and well paid agents of Tehran continue to assault the residents with impunity.
Those of us who value human rights, democracy and the ultimate victory of good over evil must now let our voices be heard. We cannot tolerate this abuse any longer. The European Parliament expressed its will by a massive majority last month in support of Camp Ashraf. It is now up to Baroness Ashton as EU High Representative for Foreign Affairs to take action. Her silence will be seen as an act of weakness by the EU, and all of us will be tarnished by any further bloodshed that we fail to prevent.
So, speak out now, Baroness Ashton. Condemn those who attack Ashraf refugees. Demand action from Washington which had guaranteed the safety of every Ashraf resident in ۲۰۰۴ and then walked away in ۲۰۰۹. Tell Baghdad that they will be judged on their conduct towards the innocent refugees in Ashraf and warn Iran that their evil meddling in the affairs of their neighbours in the Middle East will hasten their ultimate downfall. Silence is not golden … it is reprehensible!
http://blogs.independent.co.uk/۲۰۱۱/۰۱/۲۰/eu-silence-no-longer-acceptable-on-ahsraf/